Puerto Rico, Punta Cana, en meer!

Hallo hallo,

Hier weer mijn zegje vanuit de hoofdstad van de Dominicaanse Republiek. De vorige keer dat ik schreef was mijn familie net terug naar Nederland vertrokken, ook dat is nu alweer meer dan een maand geleden... de tijd vliegt echt abnormaal snel voorbij. Ik heb hier ook nog steeds het gevoel dat de tijd stil staat omdat het weer constant hetzelfde is: zon, zon, en nog eens zon! Ook al verschijnen er overal kerstbomen en andere kerstdecoraties (al sinds dik anderhalve maand geleden), als je me zou zeggen dat het nog steeds augustus is dan geloofde ik dat. Ik moet zeggen dat de sneeuw- en kouverhalen vanuit Nederland me de Nederlandse winter toch wel een beetje doen laten missen. “Je hebt niks te klagen!” zullen jullie denken, maar geloof me, dag in dag uit dik 30-35 graden is best pittig!

Inmiddels ben ik weer een aantal ervaringen rijker. De eerste vond plaats op zondag 16 november, toen we met een groepje van vier ’s ochtends vroeg om half 6 richting de bergen vertrokken. De vorige keren dat we een excursie deden vertrok de guagua op z’n dode gemakje dik een uur te laat, maar dit keer was de organisatie absurd punctueel. Stipt half 6 vertrokken we met een halve bus vol, degenen die te laat waren moesten letterlijk met hun taxi in sneltreinvaart achter ons aan rijden en de guagua inhalen om nog in te kunnen/mogen stappen. Je valt hier af en toe van het ene uiterste in het andere. Anyway, eenmaal aangekomen in een bergachtig dorpje genaamd Jarabacoa, begon het wachten. Een klein groepje vertrok per 4x4 terrain wagon richting de top van de berg, waar we zouden gaan paragliden! Na een tijdje kwamen de begeleiders van de tour er achter dat de weersomstandigheden m.b.t. de wind toch niet goed genoeg waren om te kunnen opstijgen, dus moesten we 2 uur verder sjokken naar een volgend bergdorpje, Constanza. Daar eenmaal aangekomen dacht ik, nu gaan wij mooi als eerste, niet dat straks weer hetzelfde grapje gebeurt. Ik sprong achter op de eerste de beste motor en beval Wilman, Wileidy en Ilhan hetzelfde te doen. En daar zit je dan, achter op een motor, zonder helm, bijna niks om je aan vast te houden, de berg op door mega modderige smalle paadjes langs de afgrond... need I say more? Ik was blij toen we boven waren! Na goed gezekerd te zijn was het afwachten tot de wind opstak, toen dat eenmaal het geval was moest ik een stuk de berg af rennen om vaart te maken terwijl mijn ‘parachutist’ de parachute in goede positie bracht en ons de lucht in liet gaan. Eenmaal in de lucht was het genieten geblazen van het ontzettende mooie uitzicht. Het gevoel in je buik kun je een beetje vergelijken met een achtbaanrit, door de harde wind vlieg je op en neer, en de goede meneer die met mij vloog creëerde nog een beetje extra spanning en sensatie door een aantal scherpe bochten in de lucht te maken. Na dik 20 minuten was het tijd om te landen, dit gebeurde vrij asociaal in een weiland waar een aantal boeren op hetzelfde moment het land aan het verbouwen waren. Ik voelde me een beetje schuldig dat we een heel rampscenario achterlieten in het wortelveld waar we landden, maar volgens mij geeft de tourorganisatie die mensen daar wel een vergoeding voor. En toen was het weer heel lang wachten totdat iedereen uitgevlogen was, uiteindelijk konden er een aantal personen zelfs niet gaan omdat de wind zich al vroeg was gaan liggen. De tijd werd besteed met wat dutten, een hoop selfies maken met selfiekoning Wilman, en een kleine ontdekkingstocht naar een boerderijtje waar ik het grootste varken ooit heb gezien, die ons bezoek niet erg op prijs stelde.

De vrijdag erna ging ik met een Zwitserse vriendin naar Puerto Rico, althans dat was het plan. Tijdens het inchecken ging bij mij alles goed, maar de baliemedewerkster kon Stephanie niet inchecken omdat er iets mis was met haar toeristenvisum. (Kleine kanttekening: Puerto Rico maakt deel uit van de Verenigde Staten en is dus qua visumregeling net zo streng en paranoïde.) We waren al enigszins aan de late kant, en ik ben wat vliegen betreft altijd panisch dat ik de vlucht mis, dus het stressgehalte steeg enorm. We probeerden het op te lossen bij de balie van de vliegtuigmaatschappij, maar er was uiteindelijk niet genoeg tijd. Om niet mijn vlucht te missen moest ik noodgedwongen alleen door de security check, douane en richting de gate. Dus ik dacht, pardon my French, “K*t!” Daar zat ik dan, alleen in het vliegtuig. Na een korte vlucht van ongeveer 40 minuutjes (met een heel mooi uitzicht over de Dominicaanse en Puerto Ricaanse kust) landde ik in de hoofdstad San Juan. Eenmaal in de aankomsthal deed de volgende verrassing zich voor: mijn Dominicaanse simkaart werkt blijkbaar niet in het buitenland, dus ik had geen bereik en geen mobiel internet, en dus ook geen mogelijkheid om Stephanie te contacten. Na lang zoeken kwam ik bij een bar tegenover het vliegveld uit waar ik een ‘free wifi’ sticker op de deur zag. Daar kreeg ik het gelukkige nieuws dat het visum was geregeld en Stephanie gratis met de volgende vlucht meekon. Daar moest ik wel 5 uur op wachten, maar onder het genot van een aantal oer-Nederlandse Heineken biertjes was dat goed te doen.

De volgende dag was het erg regenachtig, in de Dominicaanse Republiek zijn we gewend dat het na een uur stormen weer gewoon zonnig is, maar die vlieger ging niet op in Puerto Rico, daar bleef het de hele dag regenen. In de loop van de middag besloten we een auto te huren om ’s avonds naar de oostkust van het eiland te kunnen rijden en daar een excursie te doen. Eenmaal daar was het al donker, en gingen we met een groep van ongeveer 30 mensen (voornamelijk Amerikanen) per kayak richting een pikkedonker moerasbos. Het enige wat je zag waren de lichtgevende fluorbandjes die vóór en achter op de kayaks vastgeplakt zaten. Na verloop van tijd kwamen we aan waar we voor waren gekomen: een zogenaamde bioluminescerende baai, ofwel in de volksmond, een baai waar het water licht geeft. De gids vertelde ons dat er in de hele wereld maar 5 plekken zijn waar dit fenomeen voorkomt, en 3 daarvan bevinden zich in Puerto Rico zelf. Als je peddelt, of met je handen/voeten in het water spartelt, ontstaat er door de frictie een enzym dat licht geeft. Ik had nog nooit zoiets moois gezien, het was net alsof je in een sprookje was. Het was een vrij unieke ervaring om ’s avonds om 10 uur in een kayak te zitten, ergens in the middle of nowhere in een lichtgevende baai, met een prachtige sterrenhemel. Helaas krijg je het niet fatsoenlijk gefotografeerd, maar als je op Google “bio bay Puerto Rico” opzoekt krijg je een kleine indruk, al komt deze nog lang niet in de buurt van hoe vet het in het echt is. De terugrit naar San Juan legde ik af, en in tegenstelling tot de Dominicaanse Republiek is de infrastructuur in Puerto Rico een stuk beter: er is een degelijke wegbewijzering, er zitten geen enorme gaten in de weg, er zijn geen mensen die out of the blue de straat over steken, en, above all, er zijn geen asociale Dominicaanse bestuurders die geen rekening met andere weggebruikers houden. We waren ’s nachts pas laat thuis, maar de wekker ging enkele uurtjes later alweer, en we vervolgden onze reis richting de westkant van het eiland. Na een mooie rit door het Puerto Ricaanse heuvellandschap kwamen we aan bij de grootste radiotelescoop ter wereld, deels gefinancierd door het Amerikaanse luchtvaartprogramma NASA, en tevens de plek waar een James Bond film is opgenomen. Deze enorme schotel was een vrij apart gezicht zo midden tussen de jungleachtige bergen. Na wat in het museum rondgestruind te hebben hielden we het voor gezien, en reden we terug naar San Juan, met nog een kleine tussenstop bij weer een prachtig exotisch strand.

De dag erna ging Stephanie een dagje naar het strand, en ik ging op verkenningstocht door het oude koloniale stadscentrum van de Puerto Ricaanse hoofdstad. In tegenstelling tot Santo Domingo reden er in San Juan zowaar fatsoenlijke bussen. Met het feit “dat ze rijden” heb je alles gezegd, want ze komen letterlijk wanneer ze komen. Het toppunt was toen we een keer vanaf de opstapterminal dik anderhalf uur moesten wachten omdat de buschauffeur niet was komen opdagen. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?! Ik hoefde dit keer gelukkig maar 5 minuutjes te wachten, maar hoorde later na dat Stephanie dik een uur had moeten wachten voordat de bus richting het strand was komen opdagen. Eenmaal in het oude centrum keek in mijn ogen uit in de twee grote forten die langs de kust lagen, en las ik “trots” dat wij Nederlanders ergens in de 17e eeuw de Spanjaarden bijna hadden verslagan in een slag om Puerto Rico. Het voelde alsof ik weer een beetje terug was in de geciviliseerde wereld, allemaal kleine “normale” alledaagse dingen die me zijn ontvreemd in Santo Domingo waren wel gewoon aanwezig in de Puerto Ricaanse hoofdstad. Na het nemen van een hoop mooie kiekjes en wat rondgestruind te hebben keerde ik terug naar het hostel, van waaruit we weer naar het vliegveld gingen. Daar stond weer een verrassing op ons te wachten. (Een beetje achtergrondinformatie: Stephanie en ik hebben allebei geen ‘officieel’ Dominicaans visum, maar zijn er met een toeristenkaart. Hier mag je 30 dagen mee blijven, mocht je die 30 dagen ‘overstayen’ dan betaal je een boete aan de hand van de periode die je te lang gebleven bent. Allemaal prima.) Echter, het was JetBlue policy (onze luchtvaartmaatschappij) dat je een vlucht binnen 30 dagen weer UIT de Dominicaanse Republiek moest hebben, anders konden ze je niet inchecken. Toen ik aankwam in augustus was dat niet het geval, dus ik ervoer weer een kleine hartverzakking toen ze ons die informatie meedeelden. Godzijdank had ik wel een uitgaande vlucht naar Cuba binnen de 30 dagen, want anders had ik dus simpelweg niet terug kunnen vliegen. Ook Stephanie gaat toevallig al binnen de 30 dagen terug naar Zwitserland. Nadat we onze bevestigingsmails van de vluchten lieten zien konden ze ons inchecken en ging alles verder prima. Geluk bij een ongeluk!!!

In de tussentijd zijn we op stage weer bezig met een nieuwe editie van El Ritmo Platinum, normaal gesproken verschijnt deze slechts 2x per jaar maar er is besloten om deze maand nog een extra editie uit te brengen. Dit keer is het onderwerp ‘mujeres exitosas’ ofwel succesvolle vrouwen. Ik heb een portret moeten opstellen van succesvolle en machtige vrouwen in de zakenwereld, alsmede inspirerende en fortuinlijke kunstenaressen. Wederom heel interessant, maar veel werk. Er hangt op kantoor wel altijd een super leuke sfeer, en ondanks het overwerken bijna elke dag maken we er met zijn alle het beste van.

Het weekend erna ging ik met Ilhan, de andere Nederlandse stagiaire, naar Punta Cana, dé vakantieplek in de Dominicaanse Republiek. Het is simpelweg een stukje land met een vliegveld en alleen maar resorts, omgedoopt tot het vakantieparadijs van veel Europeanen en Amerikanen. Heerlijk om er een weekendje te vertoeven in een lekker comfortabel kingsize bed en, voor het eerst in alle tijd dat ik hier ben, een bad met *warm* water! Allemaal leuk en aardig totdat we er achter kwamen dat er geld was gestolen uit de tas van Ilhan, die in de hotelkamer lag, alsmede uit de kluis. Jawel, de kluis. Als je denkt dat er één plek veilig is in de hotelkamer zou het wel de kluis zijn, maar niets is minder waar. Mij zijn 5.000 pesos (ong, €100) gestolen, en van Ilhan ongeveer €20. Na geschokt de receptie gebeld te hebben kwamen ze hun onderzoekje doen in onze hotelkamer, maar kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat het “absoluut onmogelijk was dat er iemand anders dan wij zelf de kluis had opengemaakt, want dat kon alleen met de code”. Bullshit, na wat ge-Googled te hebben blijkt dat het vaker gebeurt, en dat alle kluizen vrij logisch een mastercode en/of sleutel hebben. Een of andere etter heeft dus gewoon in onze kluis gezeten en zich dat geld, nota bene uit mijn portemonnee, buit gemaakt. Hoe sluw is het ook, dat diegene wat brief- en muntgeld had laten zitten, zodat het niet erg obvious zou zijn dat ze het hadden meegenomen. Gelukkig heeft hij of zij wel mijn paspoort, pinpas, en creditcard laten zitten. Vrij pissed off dat ze niets voor ons konden betekenen heb ik inmiddels een zeer negatieve review op TripAdvisor gezet, en tevens heb ik een klachtenbrief opgesteld waarin ik heb aangegeven mijn geld terug te eisen. Mochten ze niet aan die eis voldoen, zal ik verdere stappen ondernemen binnen Listín Diario om hun praktijken aan het licht te brengen. Een beetje dreigen kan geen kwaad, op aanraden van een Dominicaanse vriendin van de familie die al eens een dergelijke situatie heeft meegemaakt. Nu is het dus afwachten hoe het verhaal afloopt.

Mijn plannen voor de komende tijd zijn: volgende week donderdag naar Cuba, waar ik met twee vriendinnen van de uni in Den Haag een week ga rondreizen; Nieuwjaarsdag beginnen we aan een 5-daagse hiketocht naar de top van de Pico Duarte (een 3km hoge berg, de hoogste van het Caribbisch gebied); én in mid-januari, vlak voordat ik terugkeer naar Nederland, een weekje naar Curaçao! Het lijkt alsof ik alleen maar aan het reizen ben, maar ik stel jullie gerust dat ik ook nog hard aan het werken ben tussendoor om wat mooie Spaanse artikelen op papier te krijgen voor de tijdschriften van Listín Diario.

Ik hou jullie op de hoogte. De Grüßen!

Sjors