Still going strong
Door: Sjors
Blijf op de hoogte en volg Sjors
26 September 2014 | Dominicaanse Republiek, Ciudad Trujillo
¿Que lo que? (Dominicaanse variant van “Enne?!” of voor de niet-Limbo’ers “Hoe gaat ‘ie?”),
Inmiddels al weer bijna 8 weken hier, wat vliegt de tijd! In de week 8 september heb ik fanatiek elke ochtend om kwart over 5 gesport met gastmam Juana en gastpap Johnny in het park. Dit was eigenlijk het pakkie-an van Wilman, maar die moest onverwacht naar de andere kant van het eiland voor werk. Ik werd dan ook vriendelijk aangekeken door hem om deze taak op mij te nemen totdat hij terug was. Ik heb trouw de rest van de week elke ochtend de ouders mee naar het park genomen op de fiets, om ze daar vervolgens in het zweet te werken: van 1 naar 2 naar 3 kilometer afwisselend lopen en rennen. Ik kan je één ding zeggen: elke ochtend om 5 uur opstaan valt niet mee, ik was ook blij toen het weekend aanbrak waarin we twee rustdagen zouden hebben. Heerlijk om weer uit te slapen!!
Zaterdag tegen de middag werden Wilman en ik weer opgehaald door een vriendin van hem, die lid is van een fancy schmancy country club hier in de stad. Leden mogen elke keer gratis 2 gasten meenemen, dus daar maken we altijd mooi gebruik van. In deze country club doen we nu elke zaterdag baantjes trekken in één van de vele zwembaden die ze er hebben. Dit is ook weer iets typisch, in Nederland hebben we van allerlei sporthallen (van zwembaden tot tennisvelden etc.) verspreid in een stad, maar hier heb je een aantal clubs waar meteen ALLES is: zwembaden, tennisvelden, pingpongtafels, squashzalen, voetbalzalen, basketbalhallen, noem het maar op. Aansluitend gingen Wileidy en ik naar een massagecentrum. Hier werkten alleen blinde masseuses, een hele aparte gewaarwording. Voor mij was de massage niet zo’n heel groot succes, ik voelde me niet zo op mijn gemak in een klein donker kamertje met een onbekende grote donkere blinde meneer. Daarna waren we uitgenodigd om naar een Japans feest te gaan. Yuri, de jongedame die voor mij een tijdje in mijn kamer heeft gewoond, komt zelf uit Japan en werkt nu in een Japans-Dominicaans cultuurcentrum als docent Japans. Het was een rare ervaring om plots zoveel Japanners bij elkaar te zien midden in Santo Domingo. Communiceren bleek ook nog niet zo makkelijk, op z’n Spaans hebben ze namelijk ook ‘sambal bij?’ taferelen. Na het nuttigen van wat sake en typische Japanse hapjes zijn we er van tussen gegaan, want de dag erna moesten we vroeg uit de veren.
Wederom ging vroeg de wekker op zondag de 14e, deze keer om half 6, zodat we om 6 uur klaar zaten voor een tripje naar Laguna Dudú. Deze keer begon ik me toch flink te ergeren aan de Dominicaanse punctualiteit, om 6 uur (zoals afgesproken) zaten we klaar, maar uiteindelijk kwam de guagua pas om half 8 opdagen. Als kers op taart zat diezelfde guagua al vrij vol, met als resultaat dat we weer als sardientjes in blik zaten gedurende een rit van 2.5 uur. Het was wederom wel weer de moeite waard, want wat is dit eiland mooi zeg! We kwamen uit bij een park, bestaande uit een aantal lagunes en een grot. Bij één lagune kon je tokkelen en je in het water laten vallen. Na de kat uit de boom gekeken te hebben ging ik er toch ook maar voor (zie de video!). Wat een ervaring! We lieten ons vertellen dat de val ongeveer vergelijkbaar was met een val vanaf de 3e verdieping van een gebouw. Deze lagune was plaatselijk tot 25 meter diep, ik wil niet weten wat er daar allemaal beneden me heeft gezwommen. Met m’n duikbril kon ik niet veel meer zien dan wat normale vissen. De andere lagune was ijs- maar dan ook echt ijskoud, opsicht was dat wel heerlijk verfrissend want het was voor de verandering weer ontzettend warm die dag. Na wat selfies gemaakt te hebben in de grot hielden we het daar voor gezien, want we werden weggejaagd door een groot aantal vleermuizen. Het was weer een hele mooie dag! Wel een dag die ik met een dikke week ziek zijn heb moeten bekopen, want ik was zo slim om met een nat t-shirt de terugweg uit te zitten. In de bus was namelijk airco aanwezig, veel meer hoef ik niet te zeggen.
De week erna had ik dus een flinke griep en verkoudheid, die is nu eindelijk pas wat minder aan het worden. Omdat ik ontzettend verveeld was van alleen maar thuis zitten ben ik in die week op donderdag toch naar stage gegaan, maar dat was toch niet zo’n groot succes want ik voelde me alleen nog maar belemmerder daarna. Veel meer dan buiten op het balkon liggen en heel veel Friends kijken zat er dus niet in. Gelukkig kon ik deze week wel weer naar stage, het was wederom een rustige maar fijne week. Tevens ook 1 dag korter, want woensdag was het Día de Nuestra Señora de las Mercedes (iets in de richting van Dag van onze Lieve Vrouwe van Genade), een officiële feestdag waarop iedereen vrij heeft. Die dag moesten we zo goed mogelijk benutten, dus na het rituele rennen ’s ochtends gingen we naar een soort van waterpark: Agua Splash Caribe, een veredeld zwembad met een aantal glijbanen. Prima plek om lekker af te koelen, totdat na de middag de Dominicanen in grote getalen arriveerden… ik heb nog nooit zoveel mensen in een zwembad gezien! Toen hebben we maar besloten om het voor gezien te houden. En toen, jawel, ik zag het al aankomen gedurende de tijd dat ik hier ben (omdat het verkeer zo’n chaos is en respect voor andere weggebruikers een term is die niemand hier kent), waren we betrokken bij een auto ongeluk. In een bocht trapte de mevrouw in de auto voor ons opeens out of the blue kei hard op de rem, met als gevolg dat wij er met onze auto zo achter op klapten. De mevrouw en wij zelf mankeerden gelukkig niets, maar beide auto’s lagen/liggen redelijk in de kreukel. Het is nog de vraag of en hoe de schade verzekerd wordt, want dat is hier niet zo goed geregeld als bij ons en het gastgezin weet dus nog niet of ze de onkosten vergoed gaan krijgen.
Gisteren na stage ben ik gaan dineren met de stagiaires van de Zwitserse ambassade en de Nederlandse ambassade, erg leuk om voor de verandering eens Europeanen te zien en je ervaringen over het land te delen. Valt toch wel op dat iedereen dezelfde ‘what the fuck-momentjes’ heeft ervaren hier! Daarna gingen we in het kader van netwerken nog naar een bijeenkomst van een organisatie genaamd InterNations, hier kwamen een groot aantal buitenlanders die in Santo Domingo werken/wonen/studeren/stage lopen/vrijwilligerswerk doen bijeen. Zo heb ik een aantal mensen uit Oekraïne, de VS, Australië, Nigeria en Engeland leren kennen, erg interessant om te horen hoe iedereen hier verzeild is geraakt. Tevens natuurlijk ook wat contactinformatie uitgewisseld om elkaar in de toekomst nog vaker te kunnen ontmoeten.
Hasta la vista,
Sjors
Inmiddels al weer bijna 8 weken hier, wat vliegt de tijd! In de week 8 september heb ik fanatiek elke ochtend om kwart over 5 gesport met gastmam Juana en gastpap Johnny in het park. Dit was eigenlijk het pakkie-an van Wilman, maar die moest onverwacht naar de andere kant van het eiland voor werk. Ik werd dan ook vriendelijk aangekeken door hem om deze taak op mij te nemen totdat hij terug was. Ik heb trouw de rest van de week elke ochtend de ouders mee naar het park genomen op de fiets, om ze daar vervolgens in het zweet te werken: van 1 naar 2 naar 3 kilometer afwisselend lopen en rennen. Ik kan je één ding zeggen: elke ochtend om 5 uur opstaan valt niet mee, ik was ook blij toen het weekend aanbrak waarin we twee rustdagen zouden hebben. Heerlijk om weer uit te slapen!!
Zaterdag tegen de middag werden Wilman en ik weer opgehaald door een vriendin van hem, die lid is van een fancy schmancy country club hier in de stad. Leden mogen elke keer gratis 2 gasten meenemen, dus daar maken we altijd mooi gebruik van. In deze country club doen we nu elke zaterdag baantjes trekken in één van de vele zwembaden die ze er hebben. Dit is ook weer iets typisch, in Nederland hebben we van allerlei sporthallen (van zwembaden tot tennisvelden etc.) verspreid in een stad, maar hier heb je een aantal clubs waar meteen ALLES is: zwembaden, tennisvelden, pingpongtafels, squashzalen, voetbalzalen, basketbalhallen, noem het maar op. Aansluitend gingen Wileidy en ik naar een massagecentrum. Hier werkten alleen blinde masseuses, een hele aparte gewaarwording. Voor mij was de massage niet zo’n heel groot succes, ik voelde me niet zo op mijn gemak in een klein donker kamertje met een onbekende grote donkere blinde meneer. Daarna waren we uitgenodigd om naar een Japans feest te gaan. Yuri, de jongedame die voor mij een tijdje in mijn kamer heeft gewoond, komt zelf uit Japan en werkt nu in een Japans-Dominicaans cultuurcentrum als docent Japans. Het was een rare ervaring om plots zoveel Japanners bij elkaar te zien midden in Santo Domingo. Communiceren bleek ook nog niet zo makkelijk, op z’n Spaans hebben ze namelijk ook ‘sambal bij?’ taferelen. Na het nuttigen van wat sake en typische Japanse hapjes zijn we er van tussen gegaan, want de dag erna moesten we vroeg uit de veren.
Wederom ging vroeg de wekker op zondag de 14e, deze keer om half 6, zodat we om 6 uur klaar zaten voor een tripje naar Laguna Dudú. Deze keer begon ik me toch flink te ergeren aan de Dominicaanse punctualiteit, om 6 uur (zoals afgesproken) zaten we klaar, maar uiteindelijk kwam de guagua pas om half 8 opdagen. Als kers op taart zat diezelfde guagua al vrij vol, met als resultaat dat we weer als sardientjes in blik zaten gedurende een rit van 2.5 uur. Het was wederom wel weer de moeite waard, want wat is dit eiland mooi zeg! We kwamen uit bij een park, bestaande uit een aantal lagunes en een grot. Bij één lagune kon je tokkelen en je in het water laten vallen. Na de kat uit de boom gekeken te hebben ging ik er toch ook maar voor (zie de video!). Wat een ervaring! We lieten ons vertellen dat de val ongeveer vergelijkbaar was met een val vanaf de 3e verdieping van een gebouw. Deze lagune was plaatselijk tot 25 meter diep, ik wil niet weten wat er daar allemaal beneden me heeft gezwommen. Met m’n duikbril kon ik niet veel meer zien dan wat normale vissen. De andere lagune was ijs- maar dan ook echt ijskoud, opsicht was dat wel heerlijk verfrissend want het was voor de verandering weer ontzettend warm die dag. Na wat selfies gemaakt te hebben in de grot hielden we het daar voor gezien, want we werden weggejaagd door een groot aantal vleermuizen. Het was weer een hele mooie dag! Wel een dag die ik met een dikke week ziek zijn heb moeten bekopen, want ik was zo slim om met een nat t-shirt de terugweg uit te zitten. In de bus was namelijk airco aanwezig, veel meer hoef ik niet te zeggen.
De week erna had ik dus een flinke griep en verkoudheid, die is nu eindelijk pas wat minder aan het worden. Omdat ik ontzettend verveeld was van alleen maar thuis zitten ben ik in die week op donderdag toch naar stage gegaan, maar dat was toch niet zo’n groot succes want ik voelde me alleen nog maar belemmerder daarna. Veel meer dan buiten op het balkon liggen en heel veel Friends kijken zat er dus niet in. Gelukkig kon ik deze week wel weer naar stage, het was wederom een rustige maar fijne week. Tevens ook 1 dag korter, want woensdag was het Día de Nuestra Señora de las Mercedes (iets in de richting van Dag van onze Lieve Vrouwe van Genade), een officiële feestdag waarop iedereen vrij heeft. Die dag moesten we zo goed mogelijk benutten, dus na het rituele rennen ’s ochtends gingen we naar een soort van waterpark: Agua Splash Caribe, een veredeld zwembad met een aantal glijbanen. Prima plek om lekker af te koelen, totdat na de middag de Dominicanen in grote getalen arriveerden… ik heb nog nooit zoveel mensen in een zwembad gezien! Toen hebben we maar besloten om het voor gezien te houden. En toen, jawel, ik zag het al aankomen gedurende de tijd dat ik hier ben (omdat het verkeer zo’n chaos is en respect voor andere weggebruikers een term is die niemand hier kent), waren we betrokken bij een auto ongeluk. In een bocht trapte de mevrouw in de auto voor ons opeens out of the blue kei hard op de rem, met als gevolg dat wij er met onze auto zo achter op klapten. De mevrouw en wij zelf mankeerden gelukkig niets, maar beide auto’s lagen/liggen redelijk in de kreukel. Het is nog de vraag of en hoe de schade verzekerd wordt, want dat is hier niet zo goed geregeld als bij ons en het gastgezin weet dus nog niet of ze de onkosten vergoed gaan krijgen.
Gisteren na stage ben ik gaan dineren met de stagiaires van de Zwitserse ambassade en de Nederlandse ambassade, erg leuk om voor de verandering eens Europeanen te zien en je ervaringen over het land te delen. Valt toch wel op dat iedereen dezelfde ‘what the fuck-momentjes’ heeft ervaren hier! Daarna gingen we in het kader van netwerken nog naar een bijeenkomst van een organisatie genaamd InterNations, hier kwamen een groot aantal buitenlanders die in Santo Domingo werken/wonen/studeren/stage lopen/vrijwilligerswerk doen bijeen. Zo heb ik een aantal mensen uit Oekraïne, de VS, Australië, Nigeria en Engeland leren kennen, erg interessant om te horen hoe iedereen hier verzeild is geraakt. Tevens natuurlijk ook wat contactinformatie uitgewisseld om elkaar in de toekomst nog vaker te kunnen ontmoeten.
Hasta la vista,
Sjors
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
