Het eiland never ceases to amaze me
Door: Sjors
Blijf op de hoogte en volg Sjors
08 September 2014 | Dominicaanse Republiek, Cabrera
Buen día,
Inmiddels ben ik al meer dan een maand hier, wat vliegt de tijd zeg! Als er bij jullie vrinden/familie/kennissen nog spannende ontwikkelingen hebben plaatsgevonden in de tussentijd laat me dat vooral weten, daar ben ik ook altijd wel benieuwd naar.
Zaterdagochtend 30 augustus vroeg vertrok ik bepakt en bezakt (ik moest voor Wileidy het een en ander van thuis uit meenemen, bezorgde mama Juana kwam met een heel voedsel- en kledingpakket dat mee MOEST) met een comfortabele touringcar van Caribe Tours richting de noordkust van het eiland. Caribe Tours is een busbedrijf dat wordt gebruikt om langere afstanden af te leggen in het land zelf, en tevens naar buurland Haïti. Het wordt door het merendeel van de bevolking gebruikt omdat er niet veel andere opties zijn als je zelf geen auto bezit (er rijden bijv. geen treinen), en ook omdat het relatief goedkoop is. Ter illustratie: ik betaalde maar 330 pesos, omgerekend net geen 6 euro, voor een rit van ongeveer 170 kilometer die 3 uur duurde. Wederom rijdt je onderweg door een super mooi landschap. De route die we hadden ging over de ‘nueva carretera’ (letterlijk de nieuwe snelweg), die recht door een stuk gebergte gaat. Ze hebben echt een weg gebroken door het gebergte, met als gevolg dat je over een hele lange kronkelweg tussen rotsen met tropische planten en palmboombossen rijdt. Je moet wel een beetje vertrouwen hebben in de bestuurder want de bochten zijn scherp en de snelheid wordt er niet bepaald op aangepast. Het had ook geregend, waardoor het wegdek glad was en ik dus enigszins gespannen in die bus zat en mijn ogen uitkeek. Maar ach, de chauffeurs rijden die route zo vaak dat ze wel zullen weten wat ze doen. Na 3 uur rijden kwam ik in het dorpje aan waar Wileidy haar traineeship aan het doen is. Het was zulk klein, knus en gezellig dorp dat de enorme stadsbus toen die, na het afzetten van mij en andere reizigers, weer verder reed de bocht niet gemaakt kreeg en een aantal keer moest steken voordat die kon keren. Wileidy’s plan was eigenlijk om in de kliniek te verblijven waar ze werkt, maar een collega arts is zo aardig geweest om haar kosteloos onderdak en eten aan te bieden in haar huis. Haar man kwam mij zelfs ook met de auto ophalen, terwijl het maar ongeveer 5 minuten lopen was naar het huis van hen. Ik werd meer dan gastvrij ontvangen: er werd een heel lunchbuffet gepresenteerd bestaande uit kokosrijst, lekker vlees, salades, heel veel avocado’s, (ijs)drankjes en meer. Na het eten gingen we even naar de kliniek kijken waar Wileidy en Sila (de gastvrouw) werken. Hier schrok ik me toch wel een beetje. Er liepen kakkerlakken rond, er was sporadisch licht/elektriciteit, en een constante wateraanvoer was er niet. Dit heeft allemaal nare consequenties als gevolg: zonder water kan het toilet niet doorgespoeld worden en kunnen patiënten niet gebadderd worden; zonder licht kunnen de artsen niet fatsoenlijk onderzoek doen. Wileidy vertelde me een voorbeeld: er komen met enige regelmaat vrouwen met een SOA waarbij vaginaal onderzoek verricht moet worden. Ze moet dan krankzinnig genoeg het schermpje van haar eigen telefoon gebruiken als lichtbron als er geen elektriciteit is. De enige andere optie is om de luikjes van de ramen te openen, maar dan komt er te veel warmte binnen en tevens is het al eens voorgevallen dat er dan mensen naar binnen gluren. Op zulke momenten besef je je pas hoe goed we het met z’n allen voor elkaar hebben in ons kikkerlandje. Na deze eye-opener gingen we naar het hotel om de bagage te droppen. Het was toen een beetje dubbel om te zien hoe luxe daar alles is: er komt rijkelijk water (ook warm water, zeldzaam hier) uit de kraan en er is airconditioning aanwezig, dat wat hoognodig is in zulke kliniek. Kort daarna gingen we op verkenningstocht en kwamen bij Playa Diamante uit (zie foto’s!). Ik kreeg spontaan een Expeditie Robinson gevoel toen we er aankwamen: wederom parelwitte stranden en kristalhelder water, maar dit keer in een jungle-setting. Hier hebben we de hele middag lekker gedobberd. Opvallend is dat er maar een handjevol mensen waren, en ook nog allemaal locals. Of het er aan ligt dat het een onbekende locatie is voor de toeristen of omdat het nog geen toeristenseizoen is weet ik niet, maar het was in ieder geval een ultiem rustmomentje. Na het verorberen van een lekkere verse vis (die er super cheap was) met bananenfriet, werden we onderweg terug naar het hotel, ergens op een klein pad waar het pikkedonker was, achterna gezeten door een op hol geslagen loslopende koe en paard die onze aanwezigheid niet zo op prijs stelden. Hilariteit alom.
De dag erna was verkenningsdag #2, op aanraden van Sila gingen we naar Playa el Caleton de Dario. Een heel ander soort strand, maar tevens adembenemend mooi. Hier was de zee een stuk ruwer dan die op het strand de dag ervoor, maar het strand zelf was heel lang, wat we dan ook helemaal af gelopen zijn om aan het einde bij de rotsen wat mooie kliekjes te maken. Toen we weer terug naar boven de bewoonde wereld op wilde klauteren, zag ik een klein paadje dat in de planten/bossen langs de rotsen af verdween. Onder het motto YOLO (voor de wat oudere generatie: ‘you only live once’ :p) gingen we het pad aflopen.. op onze teenslippers en in korte badkleding. Niet zo’n succes langs allemaal steekplanten. Maar toen we na een kwartiertje ploegen bij een klif uitkwamen met een ontzettend mooi uitzicht was het allemaal zeker de moeite waard. Daarna maakten we rechtsomkeer want er zat een storm aan te komen die we voor wilden zijn. Achteraf leek die mee te vallen, en hebben we de rest van de avond in het zwembad onder het genot van een mojito over het leven gefilosofeerd. Dat was meteen het slot van deze eerste mini-vakantie, want de dag erna moest ik weer terug naar Santo Domingo i.v.m. stage.
De rest van die week was alles behalve een succes. ’s Woensdags heb ik in de kantine van het werk iets gegeten wat ik niet had moeten eten, want even later kreeg ik enorme buikkrampen. Later die middag ging het helemaal mis: hoofdpijn, koorts, spierpijn en elke 15 minuten een bezoek aan het toilet. Na een paar dagen uitzieken was ik zaterdag gelukkig weer boven Jan.
Zaterdagavond was ik uitgenodigd voor een zogenaamde ‘coro’-avond met de hele afdeling van het werk, waar we buiten in de tuin van een collega een film keken onder het genot van drankjes en versgebakken popcorn. Ik had het kunnen weten: de film (The Grand Hotel Budapest) was naar het Spaans gesynchroniseerd, dus ik moet hem nog een keer in het Engels terugkijken om alles te begrijpen. Letterlijk 1 minuut na afloop barstte er weer eens een tropische bui los, lekkere timing. Wat zeker opmerkelijk is is de Dominicaanse gastvrijheid, die is echt waanzinnig. Er is altijd eten en drinken in overvloed en iedereen doet z’n best om het je naar je zin te maken.
Na lekker uitgeslapen te hebben zondag vroeg ik of Wilman zin had om even mee te gaan fietsen. Mijn plan was om even rustig te gaan fietsen, maar Wilman dacht daar duidelijk anders over toen we uiteindelijk 15km fietsten en 2km renden in de volle zon. Diezelfde middag ging ik Wilman weer helpen in de kerk (the English School, de dienst wordt ook in het Engels gegeven door een Amerikaanse pastoor) waar hij elke zondag alles moet klaarzetten en opbouwen voor de dienst. Ik sta nog steeds vrij cynisch tegenover het geloof, maar de pastoor ziet het volgens mij als een uitdaging om mij in het katholieke schuitje te krijgen, hij zou volgende week zelfs een Bijbel voor me meenemen. Na afloop van de dienst gaat hier de Godganse kerk bij de pastoor thuis (!) eten. Stel je even voor: rond de 50-60 Dominicanen incl. schreeuwende kinderen in een broeierig warme woonkamer van meneer pastoor die allemaal gratis avondeten krijgen. Echt bewonderingswaardig. Ik dacht dat ik inmiddels alles had gezien hier, maar er blijven dingen gebeuren die me verbazen. Toen het wat rustiger was heb ik nog even met die mensen gepraat, wel interessant om te horen dat ze het als roeping van God zagen om als missionarissen vanuit Manhattan, New York naar Santo Domingo te verhuizen… flinke omschakeling!
Dat was voor zover weer mijn zegje vanuit Santo Domingo. Dikke doei,
Sjors
Inmiddels ben ik al meer dan een maand hier, wat vliegt de tijd zeg! Als er bij jullie vrinden/familie/kennissen nog spannende ontwikkelingen hebben plaatsgevonden in de tussentijd laat me dat vooral weten, daar ben ik ook altijd wel benieuwd naar.
Zaterdagochtend 30 augustus vroeg vertrok ik bepakt en bezakt (ik moest voor Wileidy het een en ander van thuis uit meenemen, bezorgde mama Juana kwam met een heel voedsel- en kledingpakket dat mee MOEST) met een comfortabele touringcar van Caribe Tours richting de noordkust van het eiland. Caribe Tours is een busbedrijf dat wordt gebruikt om langere afstanden af te leggen in het land zelf, en tevens naar buurland Haïti. Het wordt door het merendeel van de bevolking gebruikt omdat er niet veel andere opties zijn als je zelf geen auto bezit (er rijden bijv. geen treinen), en ook omdat het relatief goedkoop is. Ter illustratie: ik betaalde maar 330 pesos, omgerekend net geen 6 euro, voor een rit van ongeveer 170 kilometer die 3 uur duurde. Wederom rijdt je onderweg door een super mooi landschap. De route die we hadden ging over de ‘nueva carretera’ (letterlijk de nieuwe snelweg), die recht door een stuk gebergte gaat. Ze hebben echt een weg gebroken door het gebergte, met als gevolg dat je over een hele lange kronkelweg tussen rotsen met tropische planten en palmboombossen rijdt. Je moet wel een beetje vertrouwen hebben in de bestuurder want de bochten zijn scherp en de snelheid wordt er niet bepaald op aangepast. Het had ook geregend, waardoor het wegdek glad was en ik dus enigszins gespannen in die bus zat en mijn ogen uitkeek. Maar ach, de chauffeurs rijden die route zo vaak dat ze wel zullen weten wat ze doen. Na 3 uur rijden kwam ik in het dorpje aan waar Wileidy haar traineeship aan het doen is. Het was zulk klein, knus en gezellig dorp dat de enorme stadsbus toen die, na het afzetten van mij en andere reizigers, weer verder reed de bocht niet gemaakt kreeg en een aantal keer moest steken voordat die kon keren. Wileidy’s plan was eigenlijk om in de kliniek te verblijven waar ze werkt, maar een collega arts is zo aardig geweest om haar kosteloos onderdak en eten aan te bieden in haar huis. Haar man kwam mij zelfs ook met de auto ophalen, terwijl het maar ongeveer 5 minuten lopen was naar het huis van hen. Ik werd meer dan gastvrij ontvangen: er werd een heel lunchbuffet gepresenteerd bestaande uit kokosrijst, lekker vlees, salades, heel veel avocado’s, (ijs)drankjes en meer. Na het eten gingen we even naar de kliniek kijken waar Wileidy en Sila (de gastvrouw) werken. Hier schrok ik me toch wel een beetje. Er liepen kakkerlakken rond, er was sporadisch licht/elektriciteit, en een constante wateraanvoer was er niet. Dit heeft allemaal nare consequenties als gevolg: zonder water kan het toilet niet doorgespoeld worden en kunnen patiënten niet gebadderd worden; zonder licht kunnen de artsen niet fatsoenlijk onderzoek doen. Wileidy vertelde me een voorbeeld: er komen met enige regelmaat vrouwen met een SOA waarbij vaginaal onderzoek verricht moet worden. Ze moet dan krankzinnig genoeg het schermpje van haar eigen telefoon gebruiken als lichtbron als er geen elektriciteit is. De enige andere optie is om de luikjes van de ramen te openen, maar dan komt er te veel warmte binnen en tevens is het al eens voorgevallen dat er dan mensen naar binnen gluren. Op zulke momenten besef je je pas hoe goed we het met z’n allen voor elkaar hebben in ons kikkerlandje. Na deze eye-opener gingen we naar het hotel om de bagage te droppen. Het was toen een beetje dubbel om te zien hoe luxe daar alles is: er komt rijkelijk water (ook warm water, zeldzaam hier) uit de kraan en er is airconditioning aanwezig, dat wat hoognodig is in zulke kliniek. Kort daarna gingen we op verkenningstocht en kwamen bij Playa Diamante uit (zie foto’s!). Ik kreeg spontaan een Expeditie Robinson gevoel toen we er aankwamen: wederom parelwitte stranden en kristalhelder water, maar dit keer in een jungle-setting. Hier hebben we de hele middag lekker gedobberd. Opvallend is dat er maar een handjevol mensen waren, en ook nog allemaal locals. Of het er aan ligt dat het een onbekende locatie is voor de toeristen of omdat het nog geen toeristenseizoen is weet ik niet, maar het was in ieder geval een ultiem rustmomentje. Na het verorberen van een lekkere verse vis (die er super cheap was) met bananenfriet, werden we onderweg terug naar het hotel, ergens op een klein pad waar het pikkedonker was, achterna gezeten door een op hol geslagen loslopende koe en paard die onze aanwezigheid niet zo op prijs stelden. Hilariteit alom.
De dag erna was verkenningsdag #2, op aanraden van Sila gingen we naar Playa el Caleton de Dario. Een heel ander soort strand, maar tevens adembenemend mooi. Hier was de zee een stuk ruwer dan die op het strand de dag ervoor, maar het strand zelf was heel lang, wat we dan ook helemaal af gelopen zijn om aan het einde bij de rotsen wat mooie kliekjes te maken. Toen we weer terug naar boven de bewoonde wereld op wilde klauteren, zag ik een klein paadje dat in de planten/bossen langs de rotsen af verdween. Onder het motto YOLO (voor de wat oudere generatie: ‘you only live once’ :p) gingen we het pad aflopen.. op onze teenslippers en in korte badkleding. Niet zo’n succes langs allemaal steekplanten. Maar toen we na een kwartiertje ploegen bij een klif uitkwamen met een ontzettend mooi uitzicht was het allemaal zeker de moeite waard. Daarna maakten we rechtsomkeer want er zat een storm aan te komen die we voor wilden zijn. Achteraf leek die mee te vallen, en hebben we de rest van de avond in het zwembad onder het genot van een mojito over het leven gefilosofeerd. Dat was meteen het slot van deze eerste mini-vakantie, want de dag erna moest ik weer terug naar Santo Domingo i.v.m. stage.
De rest van die week was alles behalve een succes. ’s Woensdags heb ik in de kantine van het werk iets gegeten wat ik niet had moeten eten, want even later kreeg ik enorme buikkrampen. Later die middag ging het helemaal mis: hoofdpijn, koorts, spierpijn en elke 15 minuten een bezoek aan het toilet. Na een paar dagen uitzieken was ik zaterdag gelukkig weer boven Jan.
Zaterdagavond was ik uitgenodigd voor een zogenaamde ‘coro’-avond met de hele afdeling van het werk, waar we buiten in de tuin van een collega een film keken onder het genot van drankjes en versgebakken popcorn. Ik had het kunnen weten: de film (The Grand Hotel Budapest) was naar het Spaans gesynchroniseerd, dus ik moet hem nog een keer in het Engels terugkijken om alles te begrijpen. Letterlijk 1 minuut na afloop barstte er weer eens een tropische bui los, lekkere timing. Wat zeker opmerkelijk is is de Dominicaanse gastvrijheid, die is echt waanzinnig. Er is altijd eten en drinken in overvloed en iedereen doet z’n best om het je naar je zin te maken.
Na lekker uitgeslapen te hebben zondag vroeg ik of Wilman zin had om even mee te gaan fietsen. Mijn plan was om even rustig te gaan fietsen, maar Wilman dacht daar duidelijk anders over toen we uiteindelijk 15km fietsten en 2km renden in de volle zon. Diezelfde middag ging ik Wilman weer helpen in de kerk (the English School, de dienst wordt ook in het Engels gegeven door een Amerikaanse pastoor) waar hij elke zondag alles moet klaarzetten en opbouwen voor de dienst. Ik sta nog steeds vrij cynisch tegenover het geloof, maar de pastoor ziet het volgens mij als een uitdaging om mij in het katholieke schuitje te krijgen, hij zou volgende week zelfs een Bijbel voor me meenemen. Na afloop van de dienst gaat hier de Godganse kerk bij de pastoor thuis (!) eten. Stel je even voor: rond de 50-60 Dominicanen incl. schreeuwende kinderen in een broeierig warme woonkamer van meneer pastoor die allemaal gratis avondeten krijgen. Echt bewonderingswaardig. Ik dacht dat ik inmiddels alles had gezien hier, maar er blijven dingen gebeuren die me verbazen. Toen het wat rustiger was heb ik nog even met die mensen gepraat, wel interessant om te horen dat ze het als roeping van God zagen om als missionarissen vanuit Manhattan, New York naar Santo Domingo te verhuizen… flinke omschakeling!
Dat was voor zover weer mijn zegje vanuit Santo Domingo. Dikke doei,
Sjors
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
