Culture shocks all the way

Een hele goede avond,

Vorige week dinsdagavond ging ik met Wileidy en Wilman bowlen bij la Plaza Bolera. Ook hier krijg je van die lekkere zweetschoenen waar je soep van kan trekken. Onder het genot van een biertje waren we aan het bowlen, totdat jawel, de stroom uitviel. Alles zwart. Even later sprongen het licht en alle machines weer aan, maar kort daarna viel de stroom wederom uit. Welkom in de Dominicaanse Republiek!

Woensdagochtend ging ik met een paar collega’s inclusief fotograaf en make-up artist naar een restaurant in hartje Santo Domingo, daar waar een interview met een chef kok op de planning stond. Na bereiding van een vers bordje pulpo (inktvis) met een soort van gefrituurde aardappelchips en lekker sausje werd hij geïnterviewd en gefotografeerd. Na afloop heb ik voor het eerst inktvis geproefd (lees: echte inktvis incl. zuignappen, niet zo’n neppe ringetjes). Ik dacht dat het heel taaie vis was maar dat viel reuze mee en het was in fact super lekker, ik ga er zeker nog eens terug.

En toen begon mijn weekend al: wat een luxe. Donderdag heb ik weer mijn favoriete series teruggekeken en vooral wat gechilld en een siësta gehouden. Wilman is inmiddels omgedoopt tot mijn personal trainer en hij zet flink het gas er op, we rennen elke ochtend stipt om 6 uur en gaan ’s avonds nog naar de sportschool als het even kan. Ik heb volgens mij nog nooit zoveel gesport in mijn leven als de afgelopen twee weken die ik hier ben, dus ik lig elke avond vrij gebroken in bed haha.

Vrijdagavond zouden we naar een theatervoorstelling in la Zona Colonial gaan. Ik zat een half uur voordat we zouden gaan al klaar om te gaan, toen Wilman en Wileidy binnen kwamen lopen. Ze keken me aan en vroegen verbaasd: “¿Dónde tú vas?” (Waar ga jij naartoe?) Waarop ik antwoordde: “Ehm we gaan toch over een half uur?” Waarop zij weer reageren: “Ohhh ja klopt, maar wat vroeg joh, ja sorry we vergeten telkens dat je niet Dominicaans bent.” Om het nog beter te illustreren: de voorstelling begon officieel om 20:00u maar toen we om 20:40u aankwamen was het net begonnen. Dominicaanse punctualiteit! Na afloop zijn we nog samen met Aida en haar vriendinnen wat gaan eten en drinken in la Zona. Daarna zijn we nog naar een optreden van gastvader Johnny gaan kijken in een hotel, waar we weer flink met de heupen konden/moesten schudden op de merengue en bachata muziek die ze live speelden. (Bijgaand een foto van het hele gastgezin in het hotel. V.l.n.r.: Wileidy, Juana, Johnny, Wilman).

Zaterdagavond gingen we naar de bioscoop: Guardians of the Galaxy. Ook hier viel de stroom uit haha, ik kijk er al niet meer van op. Voordeel is wel dat het alles super cheap is, de bioscoop waar wij naartoe gingen is vergelijkbaar met een Pathé bioscoop en entree kost omgerekend maar ongeveer 5 euro en het eten en drinken is ook helemaal niet zo duur. In Nederland ben je al gauw het dubbele kwijt. Na een korte snack bij Wendy’s zijn we weer per taxi naar het thuisfront gegaan. (Opvallend is dat ze hier veel meer Amerikaanse fastfood ketens hebben dan die wij in Europa kennen, bijv. Wendy’s, the Pizza Hut, Taco Bell: en stuk voor stuk zitten ze stampvol!)

Zondag ging ik voor de eerste keer sinds de begrafenis van mijn oma weer naar de kerk. Ik deed dit uit respect voor de familie, omdat zij in tegenstelling tot ik vrij gelovig zijn en graag wilde dat ik mee ging. Maar eenmaal daar viel het allemaal reuze mee. Hier zijn de kerkdiensten een stuk dynamischer dan die we in Nederland gewend zijn: er wordt gezongen door de pastoor en door een gospel koor, er wordt vrij dramatisch gepreekt, en er wordt om de haverklap om je heen ‘Amen!’ en ‘Hallelujah!’ geschreeuwd. Ik schrok er zelfs in het begin van, ik dacht bijna dat iemand een beroerte kreeg zo gaan de mensen er in op. Na afloop geeft de pastoor ook iedereen buiten een hand en/of kus en bedankt je voor je komst. Tevens ligt er hier op bijna elke straathoek een kerk, en ze zien er gewoon als een normaal gebouw uit (niet zulke zware gotische bouwwerken als in Nederland). Zie de foto! Culture shock nummer zoveel!! Ik denk dat als de kerkdiensten in Nederland wat dynamischer zouden zijn (zoals hier), er dan een hoop meer mensen naar de kerk zouden gaan.

Wileidy is geneeskunde alumni en moet eerst een jaar voor de staat werken voordat ze haar ‘brevet’ krijgt om in een ziekenhuis te mogen werken. Ze heeft nu groen licht gekregen van de overheid en kan haar traineeship gaan beginnen aan het einde van deze maand. Daar moet ze wel voor naar het andere eind van het eiland gaan. Tevens moet ze een en ander papierwerk op orde maken voordat ze kan beginnen. Hier gaat dat echter niet via scan en e-mail, maar moet je persoonlijk het Godsganse eiland afreizen om een ondertekend formulier in te leveren. Ik besloot om met haar mee te gaan zodat ik nog wat meer van het eiland zag. De eerste rit van ongeveer 2 uur was met een comfortabele guagua bus mét airco van Santo Domingo naar San Francisco de Macorís. Daarna gingen we, in wat het eerste opzicht een taxi leek, naar het stadje Nagua. Dit bleek echter een soort van veredelde ‘carro público’ te zijn, in de vorm van een 4x4 Nissan terrain wagon met laadbak. Het resultaat was als volgt: er zaten een handjevol mensen achter buiten in de laadbak (wat tevens goedkoper is), Wileidy en ik zaten op de achterbank met nog 2 andere mensen als sardientjes in blik, op de bijrijdersstoel zaten twee mensen, en jawel, tussen de chauffeur en de twee mensen op de bijrijdersstoel zat ook nog een persoon gewurmd. Tevens was er geen fatsoenlijk functionerende airco. De rit duurde een uur, volgens mij heeft een uur nog nooit zo lang geduurd. Enig voordeel is wel dat je onderweg door een adembenemede natuur rijdt: door een bergachtig landschap en door palmboombossen. Je voelt hem al aankomen, we moesten ook op dezelfde manier terug. Ik had op een gegeven moment gewoon geen gevoel meer in mijn benen zo gepropt zaten we, maar ach, laat ik het maar een stukje inburgering noemen!

Vandaag heb ik weer gewerkt, het gaat steeds makkelijker en de collega’s worden steeds meer open. Ik heb nu ook een soort van mentor figuur aangewezen gekregen: een hele aardige oudere meneer die één van de weinigen is die Engels spreekt en mijn Spaanse teksten nakijkt en eventuele fouten aan me uitlegt. Typisch was dat, voor de derde keer in de vier dagen dat ik er tot nu ben geweest, de bazin een kleine vergadering inlast elke ochtend waarin ze ff laat zien dat zij de baas is en preekt dat we harder en meer op tijd moeten werken. Na afloop zeggen m’n collega’s altijd iets in de richting van: “Solamente quiere mostrar sus cojones” als in, ze wil alleen maar even haar ballen laten zien!

Ik ben nu inmiddels twee weken hier, maar besef nog steeds niet helemaal dat ik er voor een half jaar ga zijn. Ach, zoals we in Limboland zeggen: ’t lup wie ’t lup en ’t kump wie ‘t kump!

Un abrazo,

Sjors